વેડીંગ રીંગ

                                                                    

વેડીંગ રીંગ

ઈ.સ. 2000નાં નવેમ્બરના અમદાવાદમાં જવલ્લેજ પડતી એવી ઠંડી એ દિવસે પડી હતી. મણિનગર બસ સ્ટેશને મુસાફરોની સંખ્યા પણ ઠંડીને કારણે સંકોચાઈ ગઈ હતી. એ દિવસે આમ તો કોલેજ જવાનો પરિતોષનો સહેજ પણ મૂડ નહોતો પણ ઠંડી એને ગમતી હતી. બાપના પૈસે ખરીદેલું વુડલેન્ડનું મોંઘુદાટ લેધર જેકેટ પહેરવાનો વળી એને મોકો ક્યારે મળવાનો હતો? રોજ તો પરિતોષ સાડા અગિયાર વાગ્યે બસ સ્ટેન્ડ પહોંચતો પણ એ દિવસે લગભગ કલાક વહેલા પહોંચ્યો. જો એ દિવસે એ વહેલા ન પહોંચ્યો હોત તો જિંદગીમાં ઘણો મોડો પડી જાત. એ દિવસે એ બસ સ્ટેન્ડ પહોંચ્યો અને એણે પહેલીવાર પ્રેક્ષાને જોઈ. અને જોતો જ રહી ગયો.

એણે તિબેટીયન બજારમાંથી ખરીદેલી વુલન કેપ પહેરેલી હતી. ઠંડીને કારણે એના ગાલ હતા એના કરતાં વધુ ગુલાબી લાગતા હતા. એની આંખો લાંબી અને માછલીના આકારની હતી. પાંપણો લાંબી હતી. એની આંખોનો રંગ બદામી હતો અને એક અજબ ભીનાશ એની આંખમાં રહેતી હતી. એનું ગળું લાંબુ અને કોલર બોન ઉપસેલા હતા. ખભા મધ્યમ પહોળા હતા અને ઉરોજો મોટા અને ગોળ હતા. એ શ્વાસ લેતી ત્યારે જે રીતે એની છાતી ઉંચી નીચી થતી એ જોઈને અનેક મુસાફરોના શ્વાસ થંભી જતા હતા. એની કમર પાતળી અને નિતંબ મજબૂત હતા. એણે બ્લ્યૂ કલરના ડ્રેસ ઉપર ગુલાબી સ્વેટર પહેરેલું હતું. એના ચહેરા પર થોડો રઘવાટ હતો. એ એના હંમેશના ટાઈમ કરતાં મોડી પડી હતી. એ ઈન્કમ ટેક્સ જતી 72 નંબરની બસની રાહ જોઈ રહી હતી. પરિતોષ કયાંય સુધી એને જોતો રહ્યો અને આખરે એણે પોતાની કાયમની 32 નંબરની બસમાં જવાને બદલે  એ પણ 72 નંબરની બસની લાઈનમાં ઉભો રહી ગયો એ સાથે જ એની જિંદગીની બસે પણ રસ્તો બદલી લીધો હતો. એ પછી અગિયાર દિવસ પરિતોષ એ જ બસમાં પ્રેક્ષા સાથે ગયો. ચોથે દિવસે એને પ્રેક્ષાની બાજુમાં બેસવાની જગ્યા મળી અને સાતમે દિવસે પ્રેક્ષા એની સાથે આશ્રમ રોડ પરની કાફેમાં આવવા સંમત થઈ.

પ્રેક્ષા એ પ્રથમ મુલાકાતમાં જ પરિતોષને જણાવ્યું કે એના ઘરની આર્થિક સ્થિતિ સારી નહોતી અને એ દિવસે એક જ્વેલરી શોપમાં સેલ્સ ગર્લ તરીકેની નોકરી કરતી હતી અને સાંજે પાર્ટ ટાઈમ કોલેજમાં ભણતી હતી. એ મુલાકાત પછી પરિતોષની મિત્રો સાથેની ભેરવનાથ ખાતેની બેઠક પણ બંધ થઈ ગઈ અને પ્રેક્ષાની સાંજની કોલેજે જવાનું શરૂ થઈ ગયું. પરિતોષની જિંદગી હવે પ્રેક્ષામય હતી.

એક મહિના પછી, દરેક પ્રેમીઓની જેમ પરિતોષને પણ એ દિવસે આખી જિંદગી યાદ રહેવાનો હતો. એ 15મી ડિસેમ્બરે પરિતોષે એજ કાફેમાં પ્રેક્ષાને પ્રપોઝ કર્યું. પ્રેક્ષાએ એને હા પાડી. એ દિવસે પ્રેક્ષા કોઈ તોફાની મિજાજમાં હતી. પરિતોષે એને પુછ્યું કે એને કઈ ગિફ્ટ જોઈએ છે તો તરત જ પ્રેક્ષાએ કહ્યું. હાર્ટ શેપની કેનેરી ડાયમંડની રીંગ. બીજા દિવસે પરીતોષે પહેલું કામ તનિશ્કની દુકાનમાં જઈને હાર્ટ શેપના કેનેરી ડાયમંડની રીંગની જોવાનું કર્યું. સેલ્સમેનને પહેલી નજરે જ સમજાઇ ગયું કે પરિતોષ એ રીગ ખરીદવાની હેસિયત ધરાવતો નથી પણ સેલ્સમેનોને સાચી વાત નહીં કહેવાની તાલિમ અપાયેલી હોય છે. પીળા રંગનો હાર્ટ શેપનો એ ડાયમન્ડ અત્યંત સુંદર લાગતો હતો. એણે હિંમત કરીને કિંમત પુછી એને જે કિંમત કહેવાઈ એ એની પહોંચથી કિલોમીટરો દૂર હતી. એને ખાતરી થઈ ગઈ કે પ્રેક્ષા એની સાથે મજાક કરતી હતી. પ્રેમીજનો વચ્ચે આવી મજાક ચાલ્યા કરતી હોય છે. એટલે જ કહે છે ને એવરી થીંગ ઈઝ ફેર ઈન વોર એન્ડ લવ. પરિતોષે આખરે મન વાળીને એને સોનાના ઈયરિંગ ભેટ આપ્યા. પ્રેક્ષા એનાથી ખુશ હતી. એ દિવસ બાદ પ્રેક્ષાએ કયારેય કેનેરી ડાયમન્ડના વાત કયારેય યાદ કરી નહીં અને પરિતોષ કયારેય એ વાત ભુલી શકયો નહીં. પ્રેમીઓની કેટલીક વાતો કયારેય ભુલી શકાતી નથી

26મી જાન્યુઆરીની સવારે પરિતોષ પ્રેક્ષાને લઈને સેટેલાઈટમાં એના મિત્રને મળવા ગયો ત્યાંથી એ લોકોનો મોઢેરા ફરવા જવાનો પ્લાન હતો. એ બંને ત્યાંથી પસાર થયો એની પાંચમી મિનિટે જ માનસી ટાવર ધરાશાયી થઈ ગયું. એ દિવસે આખો દિવસ અન્ય બજારો વ્યકિતઓની જેમ પરિતોષ માનસી ટાવર જમીન દોસ્ત થયેલા એ ટાવર પર જ રહ્યો એણે કાટમાળ ખસેડ્યો અને લાશો પણ ઉંચકી એણે પ્રેક્ષાને ઘરે મોકલી દીધી. એ સાંજે એ ઘરે પહોંચ્યો ત્યારે એ થાકીને લોથ-પોથ થઈ ગયો હતો પણ એ ખુશ હતો. એ આખો દિવસ પ્રેક્ષાએ ઉચ્ચક જીવે વીતાવ્યો પરિતોષ પાછો ઘરે આવ્યો પછી એને શાંતિ થઈ.

પહેલી ફેબ્રુઆરીથી રોજ એક યા બીજા સ્વરૂપે, એક અથવા બીજા વાતમાં પરિતોષ પ્રેક્ષાને સતત આગ્રહ કરતો રહ્યો. એક અઠવાડિયા સુધી પ્રેક્ષા લગ્ન પહેલાં ''એવું બધું'' કરવાની ના પાડતી રહી પણ દરેક છોકરીની જેમ એ પણ આખરે પ્રેમીની જીદ સામે ઝૂકી ગઈ. આઠમી ફેબ્રુઆરીએ એ બંને સી.જી. રોડ પરની એક હોટલમાં ગયા. રૂમમાં ગયાની પંદરમી મિનિટે પરિતોષે પ્રેક્ષાને નિર્વસ્ત્ર કરી. જે પ્રેક્ષા માટે અપેક્ષિત હતું એ શરમ અને સંકોચથી આંખો ઘટ્ટ મીંચીને ઉભી હતી. એ પછી પરિતોષે જે કર્યું એ પ્રેક્ષા માટે અનઅપેક્ષિત હતું. એણે વી.જે. જ્વેલર્સના નાનકડા બોક્સમાંથી હાર્ટ શેપના પીળા રંગના કેનેરી ડાયમંડની રીંગ કાઢી પ્રેક્ષાની ત્રીજી આગળીએ પહેરાવી આ હરકતથી પ્રેક્ષાએ આંખો ખોલી અને વીંટી જોઈ એ બે ઘડી જોતી જ રહી અને પછી પરિતોષ પણ નિર્વસ્ત્ર ઉભો છે એ ભૂલીને, શરમ અને સંકોચ મૂકીને પ્રેક્ષાએને વળગી પડી. બંને ક્યાંય સુધી એમ વળગીને રહ્યા. એ દિવસે એ બંનેએ ભરપૂર પ્રેમ કર્યો. પ્રેક્ષા બહુ ખુશ હતી.

એપ્રિલમાં એ બંને પરણ્યા અને દરેક મધ્યમવર્ગીય કપલની જેમ હનીમૂ કરવા હિમાલયમાં ગયા. મનાલીમાં એક રાત્રે પરિતોષે કહ્યું પ્રેક્ષા, મારે તને કંઈ કહેવું છે.

પ્રેક્ષાએ પુછ્યું વીંટી વિશે? પરિતોષને આશ્રર્ય થયું. એણે હા પાડી.

 પ્રેક્ષાએ કહ્યું મને ખબર છે એ વીંટી તે ખરીદી નથી. પરિતોષે એને પુછ્યું તને ક્યારે ખબર પડી? પ્રેક્ષાએ જવાબ આપ્યો તે જે દિવસે વીંટી આપી એ જ દિવસે. એ વીંટીમાં હાર્ટ શેપમાં એક જગ્યાએથી સહેજ તૂટેલી છે જે નરી આંખે સામાન્ય વ્યક્તિઓને ન દેખાય. એ વીંટીને મેં જ અમારી જ્વેલરી શોપના કાયમી ગ્રાહક અને માનસી ટાવરમાં રહેતા પ્રીતિ જૈનને વેચી હતી. એ જે દિવસે દુકાનમાં આવી હતી એ દિવસે જ મને ગમી ગઈ હતી એ જ દિવસે પ્રીતિ જૈને એ ખરીદી હતી અને એ જ દિવસે મેં તને હાર્ટ શેપની કેનેરી ડાયમંડની વીંટી ભેટ આપવા કહ્યું હતું. બાય ધ વે પ્રીતી જૈનને હવે કેમ છે.? પરિતોષે એની સામે જોયું અને પછી નીચું જોઈ ગયો. એ બોલ્યો મેં તો માત્ર હાથ જોયો હતો આખું શરીર કાટમાળમાં દબાઈ ગયું હતું બોડી બહાર ખેંચવાના બહાને હાથ ખેંચવાનું નાટક કરી મેં વીંટી સેરવી લીધી હતી.

પ્રેક્ષા એક ક્ષણ માટે ગમગીન થઈ ગઈ. પછી એણે વીંટી સામે જોયું એ પરિતોષને ગળે વળગી અને કીસ કરી. એ બોલી ઈટ્સ ઓકે. એવરીથીંગ ઈઝ ફેર ઈન વોર એન્ડ લવ. વેલ.... યુદ્ધની તો ખબર નથી પ્રેમમાં બધુ જ માફ હોય છે. પ્રેમીજન માટે કરેલું બધુ જ માફ હોય છે.

.... પણ એ રોતલ નહોતી, એ ક્યારેય રડી નહોતી

 એક એવી જગ્યા છે જ્યાં હું મારી પત્નીને લઈ જઈ શક્યો નથી.

....... ...... ...... ...... ...... ..... .... ..... ..... ...... ...... ......

આમેય મને ફરવાનો બહુ શોખ. ગીરના જંગલો હોય કે હિમાલયની પવર્તમાળાઓ, સોમનાથનો સમુદ્ર કિનારો હોય કે અર્બુદાચલના શિખરો, ભાગ્યે જ એવાં રમણીય સ્થળો હશે કે જ્યાંની મુલાકાત મેં લીધી ન હોય. પણ મને માત્ર પ્રવાસનો જ નહીં બીજાને પ્રવાસે લઈ જવાનો પણ એટલો જ શોખ, ક્યાંય જઉં એટલે કોઈ મિત્ર નવરો હોય એને અને ક્યારેક ઘણા 'બીઝી' હોય તેવા મિત્રોને પણ તાણી જઉં. અલબત્ત મારી સ્થળની પસંદગી એટલી સરસ રહેતી કે મારી સાથે આવનારા મિત્રો એ સ્થળને ક્યારેય ભૂલી શકતા નહીં.

લગ્ન બાદ મારો પ્રવાસનો શોખ બેવડાયો. હવે તો મારે સાથાદાર માટે કોઈનેય શોધવા જવું પડતું નહીં. હું ને મારી પત્ની ફરવા નીકળી પડતાં. જો કે આમ તો મારી પત્ની કંઈ ફરવાની મારા જેટલી શોખીન નહીં પણ મારી સાથે આવવામાં એ ક્યારેય ના ન પાડતી. લગ્ન બાદ અમે ખૂબ ફર્યાં. દેલવાડાના દેરાંઓની કોતરણી અને ત્યાં આવેલા મિથુન શિલ્પો સમજાવવામાં મેં પૂરો દિવસ ગાળ્યો હતો, એ દરેક વાતને કૌતુકભરી આંખો સાથે સાંભળ્યા કરતી. હિમાલયની પર્વતમાળાઓમાં થતા સૂર્યોદય અને સૂર્યાસ્તોની સાક્ષી એને હું બનાવતો અને પ્રકાશની રંગછાટાઓ બતાવતો. ધીમે ધીમે એને પણ મારી જેમ પ્રવાસનો છંદ લાગવા માંડ્યો હતો.

અમે જે - જે સ્થળે જતાં તે, દરેક સ્થળે અમારી યાદગીરી મૂકી જવાનું એને વળગણ વ્યસન હતું. પ્રવાસમાં જતી વખતે એ ચોક કે રંગીન પેનો સાથે લેતી અને જ્યાં જઈએ ત્યાં ત્યાં અમારા નામ અચૂક લખતી. ક્યારેક તો કોઈ વૃક્ષની છાલ પર પણ કોતરતી. મને એની આ પ્રવૃત્તિ ગમતી નહીં પણ તેની સામે હું વાંધો ય લેતો નહીં. પછી અમારા બંનેના નામો સાથે +1 લખતી થઈ. એ ગર્ભવતી થઈ હતી. આવનારા બાળકનું અમે નામ નક્કી કર્યું નહોતું. આથી એણે આ નવી અનોખી પદ્ધતિ ત્રણેનાં નામ લખવા શોધી કાઢી હતી.

આ નવી પરિસ્થિતિને કારણે અમારા પ્રવાસો ઘટ્યા નહીં. અલબત્ત હવે પ્રવાસોમાં સાવધાની જરૂર રાખવી પડતી. એની - એ બન્નેની સગવડોનો કાસ ખ્યાલ રાખવો પડતો. અમારા બેની સાથે કોઈ ત્રીજું સતત છે એ ખ્યાલે એ ક્યારેક રોમાંચિત થઈ જતી તો ક્યારેક શરમાઈ જતી એને જે જગ્યા ગમી જતી ત્યાં એ અચૂક કહેતી આપણે આપણા બાળકને લઈને ફરી અહીં આવીશું. ક્યારેક એ ઉપસતા જતા પેટ પર હાથ ફેરવી ઉદરમાંના બાળકને બહારના સૃષ્ટિ સૌંદર્યનું વર્ણન કરી સંભળાવતી તો ક્યારેક હું આ કામ કરતો. પ્રવાસની હાડમારીઓથી કંટાળતી તો પેટમાંના બાળક સાથે કંઈ કંઈ વાતો કરતી હું પાસે જતો તો વાત બંધ કરી દેતી ચોક્કસ. મારા વિશે મારા સંતાનને ફરિયાદ કરતી હશે.

ધીમે ધીમે મહિનાઓ વીતવા માંડ્યા. એને લાગતા થાકનું પ્રમાણ વધવા માંડ્યું અને અમારા પ્રવાસનું પ્રમાણ ઘટવા માંડ્યું. થાકીને એ બેઠી હોય તો હું એને 'રોતલ' કહી ચીડવતો. એ સામે જવાબ વાળતી મારું બાળક એકદમ 'ટફ' હશે તમારા કરતાં પણ વધુ, એ ક્યારેય રડશે નહીં, હું એને ફરી ચીડવતો 'ગાંડી, જન્મ્યા પછી તરત બાળક રડે નહીં તો શ્વાસોચ્છવાસ જ શરૂ ન કરી શકે અને મરી જાય, હું મારું મેડિકલ જ્ઞાન ઠાલવતો. એ તરત ગુસ્સે થતી અને કહેતી આવું બધું નહીં બોલવાનું. એનામાં મને ચૂપ કરી લેવાની અજબ આવડત હતી.

જેમ સમય વીતતો ગયો એમ અમે ત્રણે એકબીજાની વધુ નિકટ આવવા માંડ્યા. મને લાગતું કે એના પેટમાં રહ્યે રહ્યે પણ અમારું બાળક અમારી વાતો સમજી શકે છે. અમારી વાતોમાં સૂર પૂરાવે છે. બાળક પેટમાં ફરકવાને કારણે એને અજબ સંવેદન થતું. એને ખરેખર શું થાય છે એ એમને ક્યારેય સમજાવી શકતી નહીં. ફરકવાનું વધી જાય ત્યારે એ મારી પાસે ફરિયાદ કરતી. હું એના પેટ પર હાથ મૂકીને બાળકને સમજાવવાનો પ્રયત્ન કરતો એ તરત શાંત થઈ જતું. તરત એ ચીડાતી - સાવ ખોટે ખોટું. આ બાળક અત્યારથી મારું કંઈ સાંભળતું નથી તો મોટા થયા પછી શું સાંભળશે?

ક્યારેક એ આવનારું સંતાન પુત્ર હશે કે પુત્રી એ વિશે વિચાર્યા કરતી, મને પૂછ્યા કરતી. જો કે એને ખબર હતી કે મારા માટે પુત્ર કે પુત્રીનો કોઈ ફરક નહોતો. ફરક તો એને માટેય ક્યાં હતો? છતાં ક્યારેક એ આવનારું બાળક પુત્ર હોય એવી કલ્પનાઓ કરતી અને ક્યારેક આવનારું બાળક પુત્રી હોય એવી કલ્પનાઓ કરતી. એને આવી કલ્પનાઓ કરવી ગમતી.

હવે અમારું બહાર ફરવાનું ઓછું થતું ગયું અને કલ્પના વિહાર વધતો ગયો. અમે મુલાકાત લીધેલા સ્થળો અંગે એ બાળક સાથે વાત કરતી. પોતાની સાથે ફરી લઈ જશે એવું વચન આપતી અને મારી પાસે પણ એવું વચન માગતી - આપાવડાવતી.

રિવાજ મુજબ સાતમા મહિને એણે પિયર જવાનું હતું. એને એ ગમ્યું નહીં. જતી વખતે એને ખૂબ દુઃખ થયુ એ ગઈ પણ જલદી અમને બંનેને પાછા લેવા આવજો એવું વારંવાર મને કહીને - યાદ અપાવડાવીને એ ગઈ. મને ફોન કરતી કે પત્ર લખતી તો પણ એનું આ રટણ ચાલુ રહેતું. હું એને એક જ જવાબ વાળતો તમને બંનેને મારે ક્યારેય લેવા આવવાનું છે એ તો તામે નક્કી કરવાનું છે.

વચમાં થોડો સમય એની તબિયત કથળી ગઈ. ડોક્ટરે એને બેડરેસ્ટ ફરવાવ્યો. હવે એને ફરજિયાતપણે પથારીમાં સૂઈ રહેવું પડતું. સૂતાં સૂતાં એ બાળક અંગે, અમારા ભવિષ્ય અંગે  અવનવી કલ્પનાઓ કરતી. કલ્પનામાં ને કલ્પનામાં એને મોટો કરતી અને એને પરણાવતી પણ ખરી!

મારે એમને બંનેને જલદી જ લેવા જવું પડે એવો સમય આવી ગયો. એના ઘરેથી ફોન આવ્યોઃ 'અધૂરા મહિને પુત્રી જન્મી છે.' જે મળી એ પહેલી ટ્રેનમાં બેસી હું દવાખાને પહોંચ્યો. એ પ્રસવ વેદનાથી યાતનાથી થાકીને સૂતી હતી. અમારું સંતાન બીજા રૂમમાં હતું. મેં મારી પત્નીને ખલેલ ન પહોંચાડી. એને સૂવા દીધી. બીજા રૂમમાં ગયો અમારા પ્રથમ સંતાનને જોયું. એ નાનકડી, સુંદર છોકરી હતી. અમારી દીકરી, અમારું પ્રથમ સંતાન. પાછળ ઊભેલા મારા સસરાએ મારા પિતાને કહ્યું. 'આટલી સુંદર નવજાત બાળકી એમણે એમની જિંદગીમાં પ્રથમવાર જ જોઈ છે.' મારા પપ્પાએ પણ એમા સૂર પૂરાવ્યો. એનો વર્ણ, એની સુંદરતા બેનમૂન હતી. બેમિસાલ હતી. મારી પત્ની હજુ સૂતી હતી.

મેં અમારી ફૂલ જેવી બાળકીને હળવેથી ઊંચકી, મારા ખભા પર મણમણનો બોજ આવી ગયો. ખભા ઝૂકી ગયા. મારા પિતા અને મારી પત્નીના પિતા મારી બાજુમાં આવ્યા. અમે ચાલવા માંડ્યા. કેટલોક સમય અમે ચાલ્યા જ કર્યું. મારું શરીર ચાલતું હતું. મન સ્થિર થઈ ગયું હતું. નાનકડા મંદિરના ઓટલે આવીને અમે અટક્યા. ક્યાંક જાગી ન જાય એવી બીકે એકદમ હળવેથી બેસી મારી પુત્રીને મારા ખોળામાં ગોઠવી.  એક જણે આશ્ચર્યથી મારી સામે જોયું પણ બાપનું દિલ એ શું જાણે?

કેટલાક વધુ માણસો આવ્યા અને એમાંના કેટલાક અમારી પાસે ઊભા રહ્યા. કેટલાક પાસેની અવાવરું ઝાડીમાં ગયા. મારી પુત્રી એમ જ સૂતી હતી આંખો મીંચીને, નાનકડી મુઠ્ઠીઓ બંધ વાળીને, એના ચહેરા પર તાજી ખીલેલી કળીની કુમાશ હજુ કાયમ હતી. હું એને જોતો રહ્યો, જોતો જ રહ્યો, કેટલોક વખત વીતી ગયો ઝાડીમાં ગયેલાઓમાંનો એક પાછો આવ્યો. એણે મારા પિતાને ઈશારો કર્યો. એમણે મારા ખભે હાથ મૂક્યો. મેં એમની સામે જોયું. સમજ્યો. હું ઊભો થયો, આગળ ચાલ્યો. થોડે દૂર બે-ત્રણ જણ ઊભા હતા. ધરતીના ખોળે મારી સુંદર પુત્રી માટે થોડી જગ્યા કરવામાં આવી હતી. મેં એને હળવેકથી સુવાડી. ક્યાંક જાગી ન જાય એ બીકે. કોઈકે મને મીઠું ભરેલી થેલી આપી. મારી પ્રથમ દીકરીને ખારાશ આપવાની મારી હિંમત ન ચાલી. મેં એનું મોં ધીમેથી બીજી તરફ ફેરવી નાખ્યું. અને મુઠ્ઠી ભરીને મીઠું નાખ્યું. મને થયું એ રડશે પણ એ રોતલ નહોતી. એ ક્યારેય રડી નહોતી. એ ક્યારેય રડી શકી નહોતી. એ જન્મ્યા બાદ ક્યારેય શ્વાસ લઈ શકી નહોતી.

........

એ એક એવી જગ્યા છે જ્યાં હું મારી પત્નીને લઈ જઈ શક્યો નથી જ્યાં અમારી પ્રથમ દીકરી સૂતી છે.

પ્રેમની નિશાની

 કોઈની પાસે પ્રેમમાં પડવાના કારણ હોતા નથી પણ પ્રેમમાં પડવાની નિશાનીઓ એમના દિલ પર અચૂક હોય છે. દક્ષિણ ગુજરાતના વાપી પાસેના એક નાના ગામની સ્તુતિ સોનપાલ અને પોરબંદરના સરમણ પટેલ પાસે પણ પ્રેમમાં પડવાના કોઈ કારણ નહોતા. અમદાવાદની એલ.ડી. એન્જિનિયરીંગ કોલેજમાંથી, લેથમશીનમાં મેન્યુફેકચર થયેલા પૂર્જાની જેમ તાજી જ પાસ આઉટ થયેલી સ્તુતિ અને એલ.એમ.ફાર્મસી કોલેજમાંથી ફેક્ટરીમાં બનેલી ચોસલા બંધ દવાઓની જેમ બહાર પડેલો સરમણ એક બીજાને અમદાવાદની ગુફા પાસેની ઝેન કાફેમાં પ્રથમવાર મળ્યા અને પ્રેમમાં પડ્યા. એમની પાસે પણ એ સમયે પ્રેમમાં પડવાના કારણો હતા નહીં. એમની એ મુલાકાત પછી એમની પ્રાયોરિટીમાં ફેરફાર આવી ગયો. સ્તુતિનાં ઘુંઘરુ અને સરમણની ગિટાર થોડા દિવસો માટે દિવાલ પરની ખીલીએ ટીંગાઈ ગયા. મહીના પછી બંન્નેએ સાથે રહેવા જુદા જુદા પાર્ટટાઈમ કોર્સમાં એડમિશન લઈ લીધું. ઘરવાળાઓને એમ લાગ્યું કે તેમના સંતાનો આગળ ભણી રહ્યા છે. એ સમયે સ્તુતિ અને સરમણ એક ફ્લેટમાં લિવ-ઈનમાં શિફ્ટ થઈ ચૂક્યા હતા અને ઘરનું ઈકોનોમિક્સ કેમ ગોઠવવું એ ગણી રહ્યા હતા. બે જણ વચ્ચે પ્રેમ ભલે અખૂટ હોય પૈસા ઝડપથી ખૂટી જતાં હોય છે. બંનેએ ઘરે કહ્યું હતું કે, એ લોકો પાર્ટટાઈમ ભણે છે અને પાર્ટટાઈમ નોકરી કરે છે. પણ એમનો બધો સમય ફૂલટાઈમ પ્રેમમાં જતો હતો.

જ્યારે તમે માણસને ચાહો છો ત્યારે એનું બધું જ તમને ગમવા માંડે છે. સ્તુતિ અને સરમણને ઝડપથી સમજાઈ ગયું કે બંનેનો કલાપ્રેમ એમના માટે સર્વસ્વ છે. સરમણે સાથે જઈને પોતે ફી ભરીને સ્તુતિને કદંબમાં કથ્થકના એડવાન્સ કલાસ માટે દાખલ કરાવી. સ્તુતિના ઘુંઘરુનો ખનકાટ શરૂ થયો એ સાથે જ સરમણના  ખિસ્સામાંથી પૈસાનો ખનકાટ શમી ગયો. એ જ સાંજે સ્તુતિએ સરમણને સપ્તકમાં દાખલ કરાવ્યો. ફીના પૈસા સ્તુતિએ ભરી દીધાં. એ સાંજે અને પછીના પંદર દિવસ એમના ઘરમાં માત્ર મેગી જ બની. પણ બંને ખુશ હતા. એ પંદર દિવસ રોજ સ્તુતિ પાછી આવીને સરમણને કેટલાક સ્ટેપ્સ બતાવતી અને સરમણ ગિટાર પર પોતે શીખેલો નવા કમ્પોઝિશન સંભળાવતો. સંગીત અને નૃ્ત્ય બંને ખુશ હતા. જિદંગી મઝાની જતી હતી.

થોડાં દિવસ પછી એક અણધારી સમસ્યા ઊભી થઈ. અણધાર્યા પ્રેમમાં સમસ્યાઓ પણ અણધારી જ આવતી હોય છે. સપ્તકમાંથી પાછા આવી રહેલા સરમણને કોઈ વાહનચાલકે ટક્કર મારી એને તો ખાસ વાગ્યું નહીં પણ ગિટાર લાકડાંના કાટમાળમાં ફેરવાઈ ગઈ. સરમણની સાધનાનો તંતુ તૂટી ગયો અને એ સાથે જ તૂટ્યું સ્તુતિનું દિલ. એ પછી સ્તુતિનો નૃત્યમાંથી રસ ઊડી ગયો એ ડાન્સ ક્લાસમાં જતી પણ હવે એનું ધ્યાન કથ્થકમાં નહોતુ એને એક જ ચિંતા હતી સરમણ માટે નવી ગિટાર લાવવાની.

આખરે એણે સરમણને ફોર્સ કર્યો અને એક કોમન ફ્રેન્ડ પાસેથી રૂ.1,50,000 દર મહિને રૂ.10,000 પાછા આપવાની શરતે ઉધાર લેવડાવ્યા અને સરમણને ગિબ્સન કંપનીની નવી  ગિટાર અપાવી. સંગીત અને નૃત્ય ફરી પાછા આનંદમાં હતા પણ પ્રેમ અને પૈસાને ઝાઝું બનતું નથી. ઘરનું ભાડું રૂ.10,000 ચૂકવવાનું, ઘરનો ખર્ચ કાઢવાનું અને ગિટારનો રૂ.10,000નો હપ્તો ચૂકવવાનો આ બધામાં પૈસા ખલાસ થઈ ગયા માત્ર પ્રેમ રહ્યો. એ રાત્રે સ્તુતિએ નક્કી કર્યું કે એ સરમણને સંગીત ક્લાસ ચાલુ રાખવા દેશે અને પોતે ક્યાંક નૃત્યના ટ્યુશન કરાવશે. એણે સરમણને જ્યારે આ કહ્યું ત્યારે સરમણે ચોખ્ખી ના પાડી દીધી. સરમણે કહ્યું કે, એના કરતાં એ ક્યાંક નોકરી શોધી લેશે. પણ પ્રેમમાં પડેલો પુરુષ આખરે તો સ્ત્રીથી હારી જ જતો હોય છે. સરમણ પણ હાર્યો. સ્તુતિએ ટ્યૂશન શોધવાનું નક્કી કર્યું. એ પછીના સ્તુતિ પોતાના ક્લાસમાં ન જઈ શકી. સોમવારે જ્યારે પાછી આવી ત્યારે એણે સરમણને ગળે હાથ વીંટાળીને વધાઈ ખાધી કે એને એડવોકેટ પરેશ ઠક્કરની દીકરીને કથ્થક નૃત્યની તાલિમ આપવાનું ટ્યૂશન મળી ગયું છે. એણે કહ્યું કે, એડવોકેટ ઠક્કર વિધુર છે અને પ્રેક્ષા એમની એકની એક દીકરી છે. પ્રેક્ષાને જુઓતો પરાણે વહાલ આવે. પણ એડવોકેટ ઠક્કર દિલના બહુ સરળ માણસ છે. એમણે કોઈ પણ લપ્પનછપ્પન કર્યા વિના મહિને રૂ.10,000 ટ્યૂશન ફી પેટે આપવાનું નક્કી કરી આપ્યું હતું. એ દિવસ પછી અઠવાડિયા સુધી રોજ સ્તુતિ એડવોકેટ ઠક્કર અને એમની દીકરી પ્રેક્ષાની વાત કરતી એ દરરોજ સરમણને એ નવં શું શીખ્યો એ પૂછતી અને સરમણ એના માટે અગાઉની જેમ જુદાજુદા કમ્પોઝિશન વગાડતો.સંગીત વાગતું રહેતું  અને થાકેલું નૃત્ય થોડીવારમાં ઘસઘસાટ ઊંઘી જતું .

સાતમી તારીખે સ્તુતિએ રૂ. એક હજારની દસ નોટો સરમણના હાથમાં મૂકી. બધી નોટોનો કાગળ તો સરખોજ હોય છે. પણ હજારની નોટમાં કંઇ જુદો જ પાવર હોય છે અને એ પાવર સરમણને ફીલ થયો. બે દિવસ પછી સરમણે સ્તુતિને એક સારા સમાચાર આપ્યા હોટલ તાજ ઉમ્મેદમાં સરમણને પાર્ટ ટાઇમ ગિટાર વગાડવાનીનોકરી મળી હતી. પગાર હતો રૂ. 15000 . હવે બંનેને વાંધો આવવાનો નહોતો. સ્તુતિને પહેલાં તો થયું કે સરમણન મ્યુઝિક નહીં સાચવી શકે પણ સરમણે ક્હ્યું કે એ બંને સાચવી લેશે.

એ પછીના અઠવાડિયે સ્તુતિએ ચિંતા વ્યક્ત કરી કે પ્રેક્ષા ઝડપથી થાકી જાયછે અને એનું ધ્યાન રહેતું નથી. એણે કહ્યું પણ ખરુ કે હવે બીજુ ટ્યુશન મળેતો સારુ પણ સાથે સાથે ઉમેર્યું કે એડવોકેટ ઠક્કર એટલા ભલા માણસ છે કે એમનું ટ્યૂશન છોડવાની ઇચ્છા જ ન થાય.એણે કહ્યું કે પ્રેક્ષાને દરેક દરેક સ્ટેપ્સ વારંવાર કરીને બતાવવા પડતા હોવાથી થાક વધુ લાગે છે સંગીત અને નૃત્ય હજુ ખુશ હતા પણ નૃત્ય એ વધુ ઝડપથી થાકીજતુ અને ગમે ત્યારે ઝોકે ચડી જતું.  સરમણ હોટલ તાજ પરથી પાછો આવતો ત્યારે તે કાયમની જેમ સ્તુતિને આગોશમાં લઇને ઉંઘી જતો. એ બંન્નેના સ્વપ્નાઓ સવાર સુધી જાગતા રહેતા. બંનેને દિવસે એકબીજાને મળવાનો બહુ સમય રહેતો નહી પણ એમનો પ્રેમ હજુ સમયનો ગુલામ થયો નહોતો. એ દિવસે સ્તુતિ પરત આવી ત્યારે એના હાથ પર બેન્ડેજ લગાડેલી હતું અને હથેળીનાપાછળના ભાગે સફેદ મલમ. એને જોઇને સરમણના ચહેરા પર ચિંતા તરી આવી એણે પુછપરછ કરી માંદલા હાસ્ય સાથે સ્તુતિએ કહ્યું , પ્રેક્ષા બહુ રમતિયાળ છે આજે જ્યારે નોકરાણીએ એને ચાનો કપ આપ્યો ત્યારે એ હાથમાં ચાનો કપ લઇને ઉઠી અને દોડવા ગઇ હું ત્યા જ બેઠી હતી. ચાનો કપ ઢાેળાયો અને ગરમાગરમ ચા મારી હથેળીથી માંડીને કોણી સુધી ઢોળાઇ. હુંએકદમ દાઝવાથી ઉઠવા ગઇ અને પગમાં પગ આવતા પડી ગઇ એટલે કોણી પાસે છોલાયું પણ એડવોકેટ ઠક્કર બહુસારા માણસ છે એ જાતે જ દોડતા ગયા અને બેન્ડેજ દાઝવા પર લગાડવાનું ક્રીમ લઇનેઆવ્યા એમણે સારીરીતે મારી સંભાળ લીધી.

આ સાંભળીને સરમણે એને એકદમ આગોશમાં લીધી અને એનું માથુ ચૂમી લીધુ પછી એની આંખોમાં આંખો નાંખીને પુછ્યું તું ટ્યુશન કરવા જતી નથીને. ક્યાક બીજે કામ કરે છે ને ... સ્તુતિની આંખો ઝુકી ગઇ એની આંખોમાંથી આસું બહાર આવી ગયા અને સાથે સાથે સત્ય પણ.... એણે કહ્યું હું હોટલ રેસિડન્સીમાં હાઉસકીપીંગનું કામ કરુ છું. આજે કોઇ ગેસ્ટ રૂમ ખાલી કરતી વખતે રૂમમાંની ઇલેક્ટ્રીક કીટલી ચાલુ રાખી ગયા હતા. એ મને ધ્યાનમાં રહ્યું નહોતું હંમેશની જેમ એને ઉપાડીને ચેક કરવા જતાં ગરમાગરમ પાણી મારા હાથ પર ઉડ્યું અને હાથે ફોલ્લા ઉઠ્યા અને ત્યાંથી ઝડપથી ખસવા જતાં ટેબલની ધાર સાથે મારી કોણીને જોરથી અથડાઇ હતી. સરમણ એને ગાઢ આલિંગનમાં લીધી. એના ચહેરા પર હૈયું નીચોવાઇ જાય એવી વેદના તરી આવી. આલિંગનથી છુટી થઇનેસ્તુતિએ સરમણના ચહેરા પર વાળમાં હાથ ફેરવ્યો અને પુછ્યુ કે સરમણ તું ગુસ્સે તો નથીને..  તને ક્યારે શંકા પડી કે હું પ્રેક્ષાને ડાન્સના ટ્યૂશન આપવા જતી નથી  જો હું આમ ના કરત તો તારા કલાસનો અને ગિટારનો ખર્ચ ના નીકળત.

સરમણ નીચું જોઇ ગયો અને કહ્યું કે મને આગાઉ કયારેય ખબર પડી જ નહોતી. આજે આ બેન્ડેજ અને મલમ જોઇને જ ખ્યાલ આવ્યો ... હું સેન્ટર રેસિડન્સીના જ કીચનમાં હેલ્પર તરીકે કામ કરુ છું. અને આજે સાંજે કોઇએ આવીને કહ્યું કે હાઉસકીપીંગ ગર્લ દાઝી છે ત્યારે મે જ આ બેન્ડેજ અને મલમ ઉપર મોકલાવ્યા હતા સ્તુતિ એની સામે જ જોઇ રહી  એ બોલી.... એટલે .... એટલે ....

સરમણે કોઇ જવાબ આપ્યો નહી. એ નીચું જોઇ ગયો.

સ્તુતિને બધું સમજાઇ ગયું સરમણની એણે છાતીમાં માથુ નાંખી દીધુ. કોઇની પાસે પ્રેમમાં પડવાના કારણ હોતા નથી પણ એમની પાસે પ્રેમમાં પડવાની નિશાનીઓ અચૂક મોજૂદ હોય છે સ્તુતિના હાથ પર એવી નિશાની આવી ગઇ હતી અને સરમણના દિલ પર એવી નિશાની આવી ગઇ હતી.